قویترین مرد دارای معلولیت جهان گفت: در رشته وزنه‌برداری رقیبان از شنیدن نام ایران و حضور ورزشکاران در اوزان مختلف، می‌ترسند که نشان دهنده قدرت ما است.

، سیامند رحمان، ملی‌پوش طلایی تیم وزنه‌برداری در بازی‌های پاراآسیایی اینچئون و قویترین مرد دارای معلولیت جهان است که توانست در این رویداد مهم آسیایی، سه بار رکوردشکنی کند. رحمان، همچنان عنوان قویترین مرد دارای معلولیت جهان را در اختیار دارد و این روزها برای مسابقات رکوردگیری اسفند ماه تمرین می‌کند.

وی در خصوص روند کسب آمادگی برای مسابقات پاراآسیایی گفت: از اردیبهشت ماه امسال در اردوهای متعددی که ترتیب داده شده بود به همراه سایر ملی پوشان حضور داشتم و پیش از آن هم به صورت انفرادی در محل سکونتم تمرینات را به صورت مستمر ادامه می دادم.

قویترین مرد دارای معلولیت جهان افزود: به نسبت دوره قبل مسابقات پاراآسیایی، تیم‌ها با آمادگی بیشتری آمده بودند، اما در رشته وزنه‌برداری رقیبان از شنیدن نام ایران و حضور ورزشکاران در اوزان مختلف، می‌ترسند و هراس دارند که نشان دهنده قدرت رشته وزنه برداری در ایران است.

رحمان خاطر نشان کرد: در دسته فوق سنگین هم ایران حرف اول را می زند، خدا را شکر می‌کنیم که نفرات اول و دوم این دسته هر دو ایرانی هستند، منصور پورمیرزایی هم از دوستان خوب من است و در جایگاه دوم این دسته قرار گرفت. برای من در درجه اول این اهمیت دارد که پرچم کشورمان را به اهتزاز در بیاوریم و اینکه چه کسی در جایگاه قهرمانی می ایستد مهم نیست.

وی گفت: مسابقات قزاقستان که خرداد سال آینده برگزار می شود، مسابقات مهمی است که می توان از آن سهمیه پارالمپیک ریو را نیز به دست آورد، امیدواریم که ترکیب اعزامی تیم ملی بتواند با دست پر از این مسابقات برگردد و در ریو حضور قدرتمند داشته باشیم.

دارنده نشان طلای مسابقات پارالمپیک لندن اعلام کرد: به امید خدا در مسابقات پارالمپیک ریو رکورد مورد نظرم که 300 کیلوگرم است به ثبت می رسانم، البته در اینچئون هم امکان این رکورد شکنی بود، اما با صلاحدید کادر فنی این کار را انجام ندادم و در حال حاضر آخرین رکورد به میزان 292 کیلوگرم و به نام خودم به ثبت رسیده است.

رحمان افزود: بهترین خاطرات من در سفر، در همراهی با هم تیمی ها و اعضای کاروان شکل گرفته، بهترین لحظات را روزهایی تجربه کردم که برای تشویق دوستانم به سالن می رفتم و زمانی که مسابقه داشتند هم پای آنها مضطرب می شدم، خوشحال می شدم و گاهی هم ناراحت. این احساسات مشترک و همراهی ها از ارزشمند ترین خاطرات من در این مسابقات هستند.

قهرمان طلایی بازی های پاراآسیایی اینچئون گفت: در حال حاضر امکان این فراهم شده که من بدون جابجایی از محل سکونتم، در همان شهر خودم تمرین کنم و به خاطر این از حمایت های ریاست فدراسیون و کمیته ملی پارالمپیک تشکر می کنم که همواره طی این سالها از من حمایت کردند.

وی در پایان تصریح کرد: بر دستان پدر و مادرم بوسه می زنم که همیشه و در هر حال همراه من بودند و می دانم هر چه قدر هم که مدال بگیرم و موفق باشم، باز هم نمی توانم محبت های آنها را جبران کنم.